อย่ารอ... : วันนี้เป็นพิเศษ.......พิเศษ.......พิเศษสุดๆ

พี่ชายของผม บุญน้อย ได้เสียชีวิตในขณะที่อายุเพียงยี่สิบสี่ปีเท่านั้น ...เมื่อเด็ก ๆ พี่ชายก็ดูอาภัพ เธอเรียนหนังสือชั้นเดียวกับผม ก็เลยทำให้เธอดูว่ามีปมด้อย พอจบมัธยมปลาย เธอรู้ว่าเรียนสูงคงสู้ไม่ได้ ก็เลยเข้ากรุงเทพฯเรียนวิชาชีพ จนมีความสามารถเป็นช่างตัดเสื้อผ้า กลับบ้านเกิดเปิดร้านตัดเสื้อผ้าเป็นของตนเอง...ช่วงนั้นผมยังเรียนระดับปริญญาตรีอยู่ที่กรุงเทพ ฯ

วันหนึ่งผมได้รับโทรเลขแจ้งจากทางบ้านว่าพี่ชายเสียชีวิต...เกิดอุบัติเหตุขณะขับมอเตอร์ไซค์จะไปซื้อผ้าเข้าร้านของตนเอง...ผมได้กลับไปจัดงานศพให้พี่ชาย ช่วงที่เตรียมเสื้อผ้าสิ่งของเพื่อบรรจุใส่โลงศพบ้าง และจะบริจาคให้คนอื่นเพื่อเป็นการทำบุญให้พี่ชาย ผมพบรองเท้าใหม่เอี่ยม อยู่ในกล่องรองเท้า ยังไม่ได้ใช้งานเลยหนึ่งคู่ พบกระเป๋าสตางค์ใหม่เอี่ยมป้ายราคายังติดอยู่เลย แต่ยังไม่ได้เอาออกมาใช้ ผมถามพี่สะใภ้ว่า ของใหม่หลายอย่างยังไม่ได้ใช้เลย พี่สะใภ้ตอบว่า เวลาจะเอาออกมาใช้ เปลี่ยนใจ บ่น เสียดาย หวงมาก เอาไว้ให้มีวันพิเศษ ๆ ก่อน จึงค่อยเอาออกมาใช้........แต่น่าเสียดาย พี่ชายไม่มีโอกาสจะใช้ของที่หวงแหนเหล่านั้นอีกแล้ว

ผมคิดอยู่ในใจ วันพิเศษของพี่ชายคือวันไหน วันอะไร วันครบรอบแต่งงานหรือ ...วันครบรอบวันเกิดหรือ...หรือว่าจะรอวันรับปริญญาของผม...แต่ก็เพียงความคิด เพราะพี่ชายไม่มีโอกาสตอบผมแล้ว

ผมเลยมีข้อคิดสำหรับตัวเองว่า อยากจะทำอะไร ทำทันที แต่ละวันของชีวิต แต่ละเวลาของชีวิตเป็นวันพิเศษของเราทั้งสิ้น ทุกวันนี้ เป็นวันพิเศษ เมื่อตื่นนอน เมื่อคุยกับภรรยา คำแรกของแต่ละวันผมจะพูดว่า วันนี้เป็นวันพิเศษ สดชื่นที่สุด สุขที่สุด

ในแต่ละวันทำสิ่งที่มีคุณค่ากับชีวิต มีความสำคัญกับชีวิต ตัดอะไรที่เป็นเรื่องสัพเพเหระออกจากตัว อยากอ่านหนังสือ...อ่าน อยากฟังเพลงก็...ฟัง เขาบอกว่าการฟังเพลงเป้นการผ่อนคลายที่ดีเยี่ยม ไม่เชื่อลองทำดู ผมทำอะไร ๆ ชอบที่จะมีเสียงเพลงเบา ๆ คลอไปเรื่อย ๆ เพลิดเพลินดี ชีวิตเป็นประสบการณ์ที่ควรทะนุถนอม ไม่ควรอยู่อย่างซังกะตาย แต่ควรฉกฉวยเวลาสำหรับการถนอมชีวิต

สำหรับกับบุพการี อยากทำอะไรที่แสดงความรัก ไม่ต้องเขิน อยากกราบไหว้... อยากขอพร... อยากกล่าวคำว่ารักคุณพ่อรักคุณแม่... กล่าวเลย กล่าวบ่อย ๆ ก็ได้ ไม่ต้องรอโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันเป็นวันพิเศษ มีคำกล่าวอีกว่า ตักบาตรร้อยครั้งไม่เท่าป้อนข้าวพ่อหรือแม่มื้อเดียว คนที่คุณพ่อคุณแม่ยังอยู่ด้วยทำเสียวันนี้ อย่ารอ เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษแล้ว ไม่มีวันหน้า...

ส่วนคนที่มีภรรยา อยากจะพาภรรยาไปกินข้าวนอกบ้าน... ไปเลย อยากใช้ถ้วยชามใหม่ ๆ ใช้เลย อย่าซื้อมาเก็บไว้ หวังว่าเป็นงานพิเศษ จึงจะใช้ถ้วยชามพิเศษ อาหารมื้อนี้พิเศษอยู่แล้ว แต่ก่อนอาจคิดว่า จะนำมาใช้งานพิเศษ แขกพิเศษ ไม่มีใครพิเศษไปกว่าคนในครอบครัวอีกแล้ว ขอให้คำว่า” วันข้างหน้า “ หรือ “ สักวันหนึ่ง “ ไม่ควรอยู่ในพจนานุกรมของชีวิต อย่าเพียงแค่จะหาโอกาสพิเศษ เพราะเวลานี้ ขณะนี้ พิเศษอยู่แล้ว อยากแสดงความรักต่อลูก ต่อพี่หรือน้อง ทำเลยไม่ต้องรอจังหวะ ไม่ต้องรอโอกาส

ถ้าอยากแสดงความมีน้ำใจกับเพื่อน ช่วยเหลือเพื่อน แนะนำสิ่งดี ๆ กับเพื่อน อย่ารอช้า ทำทันที เพราะเป็นเวลาพิเศษของเราอยู่แล้ว

เพื่อนคนหนึ่ง บอกว่าอยากจะช่วยผมเขียนบทความ อยากฝากบทความของเขา ให้ผมนำไปลงในหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารที่ผมเขียนลงพิมพ์บ้าง ผมบอกว่าได้เลย...ด้วยความยินดี แต่จนแล้วจนรอด เพื่อนก็ไม่ได้เขียนสักเรื่อง เพราะเพื่อนบอกว่า ยังไม่มีโอกาสหรือยังไม่มีเวลา จริง ๆ แล้ว ถ้าอยากเขียนก็เขียนเลย อย่าบอกว่า รอก่อน ... ให้ว่างก่อน ... ไม่ต้องรีบนี่นา เพราะถ้าคิดอย่างหลัง เชื่อได้ว่าจะไม่ได้ลงมือทำ

แต่...มีข้อแม้อยู่ว่า ที่คิด...ที่จะทำ...ที่จะพูด...เลยนั้น ต้องเป็นเรื่องที่ดี ๆ เท่านั้น ที่ไม่ดีไม่ใช่เรื่องพิเศษ เช่นอยากจะด่าใคร อย่าทำทันที รอก่อนไตร่ตรองดูให้ดีก่อน จริง ๆ เรื่องชอบด่า ชอบว่า ตำหนิติเตียน หรือบ่น ไม่สมควรจะทำอยู่แล้ว อาทิเช่น การทะเลาะกับบิดามารดา การมีปากเสียงกับเพื่อนร่วมงาน

ในเรื่องนี้ โสกราตีสเคยสอนกฎสามประการในการพูดกับคนอื่นไว้...วันหนึ่ง มีเพื่อนคนหนึ่งมาพบโสกราตีสและกล่าวกับเขาว่า “ ฟังนะโสกราตีส ฉันอยากจะบอกกับท่านว่า เพื่อนของท่านคนหนึ่ง กล่าวถึงท่านในทางที่เสียหาย “

“ ขอเวลาสักครู่หนึ่ง “ โสกราตีสตัดบท

“ คุณได้กรองสิ่งที่คุณจะพูดด้วยกฎสามประการแล้วหรือยัง “

“ กฎสามประการคืออะไร “ ชายคนนั้นถาม โสกราตีสตอบว่า

“ กฎข้อแรกคือความจริง ท่านได้ตรวจสอบหรือยังว่า สิ่งที่ท่านต้องการจะบอกกับฉันนั้นเป็นความจริง “

“ ฉันได้เพียงแต่ได้ยินเขาเล่ามาเท่านั้น “ ชายคนนั้นตอบ และถามต่อ” แล้วกฎข้อที่สองคืออะไร “ โสกราตีสตอบว่า

“ กฎข้อที่สองคือความดี สิ่งที่ท่านจะบอกเรา แม้ยังไม่ได้ตรวจสอบ มันเป็นสิ่งที่ดีใช่ไหม “

“ ผมว่าในทางตรงกันข้าม มันเป็นเรื่องที่ไม่สู้จะดีนัก “ ชายคนนั้นกล่าวตอบ

โสกราตีสถอนใจยาวก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า “ อย่างนั้นเรามาดูกฎข้อที่สามกันเถอะ นั่นคือความจำเป็น สิ่งที่ท่านจะบอกกับเราเป็นสิ่งที่จำเป็นไหม “

“ พูดตามตรงนะ สิ่งที่ผมจะบอกท่าน มันไม่มีความจำเป็นเลย “ เพื่อนคนนั้นรับสารภาพ

โสกราตีสยิ้มพลางกล่าวว่า “ สิ่งที่ท่านต้องการจะบอกกับเรา หากไม่จริง ไม่ดี และไม่จำเป็น ก็ลืมมันเสียเถอะ มันเป็นสิ่งไร้ค่าและไม่มีประโยชน์ใด ๆ ที่จะฟังหรือรับรู้ “

โสกราตีสสอนเราว่า ก่อนที่จะพูดจะทำอะไรที่เกี่ยวกับคนอื่น เราต้องใช้กฎสามประการนี้ สิ่งที่เราจะพูดถึงผู้อื่นเป็นความจริงไหม สิ่งที่เราจะพูดถึงผู้อื่นมันดีไหม และสิ่งที่เราจะพูดถึงผู้อื่นนั้นจำเป็นไหม ถ้ามันจำเป็น ดีและจริง เราก็สามารถที่จะพูดได้ แต่ถ้าขาดข้อใดข้อหนึ่ง หรือขาดสอง หรือสามข้อ เราไม่พูดถึงก็จะดีกว่า

ทุกเช้าลืมตาตื่น บอกกับตนเอง “ วันนี้คือวันพิเศษ รักวันนี้สุดหัวใจ “ แต่ละวันแต่ละนาทีนั้น มีค่ากับชีวิตเหลือเกินครับ...

วันไหน ๆ ไม่สำคัญเท่าวันนี้ เป็นวันที่สำคัญกว่าวันไหน

ถึงพรุ่งนี้มะรืนนี้ดีออย่างไร ก็ยังไม่สำคัญเท่าวันนี้.

#wordofwisdom #Lifestyle