ความจริงของตน : เต่ากับปลา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยที่สัตว์ทั้งหลายยังสามารถพูดคุยติดต่อสื่อสารกันได้เหมือนคน ณ. ดินแดนที่แสนสงบ มีหนองน้ำแห่งหนึ่ง อยู่ชายป่า ในหนองน้ำนั้น อุดมสมบูรณ์ไปด้วย พืชพันธุ์ไม้น้ำ และ สัตว์น้ำมากมายหลากหลายพันธุ์ ซึ่งอาศัยพึ่งพา กัน และ ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขตามอัตภาพ

ในวันหนึ่ง เต่าน้อยตัวหนึ่งได้ขึ้นมาเยี่ยมชมที่ชายน้ำดั่งที่เคยทำ และในวันนั้น เต่าน้อย มีความคิดที่ว่า น่าจะออกเยี่ยมชมไปให้ไกลกว่าที่เคย จึงได้ขึ้นจากน้ำและเดินท่องไปในชายป่า ลึกเข้าไปเป็นลำดับ ได้เห็นสิ่งต่าง ๆ มากมาย ผีเสื้อโบยบินเป็นอิสระ สีสันสวยงาม สัตว์ป่า สองเท้าสี่เท้าน้อยใหญ่หากินกันอยู่อย่างเป็นสุขตามธรรมชาติ ต้นไม้ใหญ่ตระหง่านสูงใหญ่ ต้นเล็กพลิ้วไหว โอนเอนไปมาตามกระแสลม นกใหญ่น้อย บินโฉบฉวัดเฉวียนไปมา สรรพสำเนียง น่าชม ต้นไม้ออกผลเป็นอาหารหลากหลาย ดอกไม้พืชพรรณสีสันสวยงามตระการตา แสง อาทิตย์อันเจิดจ้าเป็นประกายให้ความสว่างและอบอุ่นแก่สรรพชีวิตเป็นที่ตื่นตาตื่นใจต่อเต่าน้อย

เมื่อได้ท่องชมธรรมชาติจนได้เวลากลับ เต่าน้อยก็เดินทางกลับออกจากราวป่า มาสู่หนองน้ำ อันเป็นที่พำนักอาศัย ด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้พบเห็นมา จึงได้นำสิ่งที่ได้พบเห็นมา ถ่ายทอดสู่ผองเพื่อนปลาใหญ่ปลาน้อยทั้งหลายให้ได้ฟัง หวังว่าเหล่าเพื่อนปลาใหญ่น้อยจะพลอยมีความสุขและตื่นเต้นเช่นเดียวกับตน

ด้วยดวงใจอันพองโต กระตือรือร้น…แต่… สิ่งที่เกิดขึ้น เหล่าปลาน้อย ปลาใหญ่ ต่างไม่พอใจ และ กล่าวหาว่า เต่าน้อย เปลี่ยนไป กล่าวหาว่าเต่าน้อยเป็นผู้ที่ขี้ปดมดเท็จ โกหก หลอกลวง เล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ให้ฟัง จึงพากันลงความเห็น ว่า เต่าน้อย เป็นผู้ที่ไม่สมควรที่จะคบหาต่อไป พากันตัดมิตรภาพ ตัดความสัมพันธ์ อันดีแต่ก่อนมา และ พากัน ขับไล่ เต่าน้อยให้ออกไปจากถิ่นที่อยู่อาศัยในทันที…โดยมิพักว่าจะพิจารณาหรือไตร่ตรองสอบถามความใดในสิ่งใดๆ ……. นิทานเรื่องนี้ มีข้อเตือนใจแทรกไว้ให้ผู้มีดวงตาอันแหลมคม สมองเปี่ยมไปด้วยเหตุและผล ดวงจิตที่เข้าใจในวิถีแห่งการเรียนรู้ สุดแต่ผู้ใดจะมองเห็นเป็นอย่างไร สุดแต่จะเข้าใจและตีความตามประสงค์ ..

#Entertainment